Պրոդյուսեր և հասարակական գործիչ Ռուբեն Մխիթարյանը գրում է․
«Ես հիշաչար չեմ, ես ուղղակի երբեք չեմ մոռանում՝ և լավը, և վատը:
Ես հիշում եմ, թե ինչպես նիկոլի ու իր փնթի թիմի վրա «ղժժացող» լևոնականները կաբինետներում սկսեցին փառաբանել նրան, աչքիս դեմը տրորելով առաջին նախագահին, որին ինչպես մանտրա անվանում էին՝ հիմնադիր:
Ես հիշում եմ, թե ինչպես երգիչներն ու դերասանները հենց հրապարակի ճանապարհին արագ ջնջում էին Սերժի, Ռիտայի և մնացածի հետի նկարները, արագ հագնում սպիտակ շորերը ու վազում փռչոտների մոտ, որպեսզի հիմա էլ նրանց համար երգեն նույն, բայց «նոր» երգերը:
Ես հիշում եմ շիրակթորոսյաններին, ֆելիքսցոլակյաններին, դավիթտոնոյաններին, զոհրապմնացականյաններին, շատ շատերին... Բոլորին հիշում եմ: Չկասկածեք:
Ես հիշում եմ, թե ինչպես 3 տարի վիրավորել են ինձ, ընտանիքիս, ծնողներիս, գերեզմանս, ընկերներիս, սպառնացել ու գետ մի հոգի «դուխ» չի արել դիմացս կանգնի ու իրականացնի իր «քոնձռոտ» սպառնալիքը:
Ես հիշում եմ երկրիս բոլոր կորուստները... Տղերքին... Արցախը... Հաղթանակի զգացողությունը...
Ես ԲՈԼՈՐԻԴ ու ԱՄԵՆ ԲԱՆ հիշում եմ ու ՉԵՄ ԹՈՒՅԼ ՏԱԼՈՒ, ՈՐ ՄՈՌԱՑՎԻ: Այսօր ես գնալու եմ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՀՐԱՊԱՐԱԿ ՀԱՆՐԱՀԱՎԱՔԻ: Գնալու եմ այնպես, ինչպես գնացել ու գոռացել եմ բոլոր այն տեղերից, որտեղից հնարավոր էր արթնացնել ազգիս: Գնալու եմ ու ԿԱՆԳՆԵՄ: Պինդ, ամուր ու վստահ: Որովհետև հունիսի 21-ից գլուխս կախելու եմ ու սկսեմ վերականգնել քաղաքս, մարզս, երկիրս, պետությունս, պատիվս ու ԱՐԺԱՆԱՊԱՏՎՈՒԹՅՈՒՆՍ:
19:00, Հանրապետության հրապարակ:
ԵՍ ԲՈԼՈՐԻԴ ՀԻՇՈՒՄ ԵՄ»: