Ճակատագիրն ահա՝ իր մատներով հողե մեր կոկորդը սեղմած՝ պահանջում է զոհեր՝ մի կում ջրի, մի կում հողի համար. Վահագն Աթաբեկյան

Ճակատագիրն ահա՝ իր մատներով հողե

հեքիաթներից ծանոթ դեւի նման,

մեր կոկորդը սեղմած՝ պահանջում է զոհեր

մի կում ջրի, մի կում հողի համար,

եւ, ըստ հրահանգի - ինքնազոհաբերում -

ընտրվում են զոհերն՝ անուն-անուն

ու՝ արալեզների կարոտն ուղեղներում,

ջոկատներ են կազմում ու հեռանում,

եւ ըստ հրահանգի վանկարկում են - ի զեն,

երակներում՝ ցավի աճող ծարավ,

…եւ արդյոք ո՞վ եմ ես, որ պիտի երազեմ,

թե՝ իմ աշխարհում կա բնական մահ.

Կշեքի նժարին երբ երազ է դրվում,

Մատաղացու գառն էլ անասուն է,

Միայն՝ ստեպ-ստեպ տարածվում է հեռվում

Առյուծ ծնվածների վայնասունը…

Նրանց համար հիմա նշխար է ամեն հաց,

Եվ ամոքող սուտը հավք է փյունիկ…

եւ  արդյոք ո՞վ եմ ես, որ որոնեմ Աստվածք.

Ես հրաժարվո՛ւմ եմ ընտրությունից։

Միայն՝ այսքան վերջին կոչերի տակ - ի զեն,

Արալեզնե՛ր, մի՛ խմբվեք իմ առջեւ,

Եվ ինձ դեռ մի՛ լիզեք, դուք ինձ դեռ մի՜ լիզեք,

Իբրեւ դիակ ես դեռ կատարյալ չեմ։

​1990 թվական

Լիբանանում՝ ՀՀ արտակարգ և լիազոր դեսպան Վահագն Աթաբեկյան